Wczesna historia Polski wolna od nacjonalistycznej polityki historycznej

Historia jest pochodną polityki, wobec czego historia nauczana stoi w dość druzgoczącej rozbieżności z faktami historycznymi. Regułą jest przemilczanie faktów niewygodnych dla wizji polskiej państwowości. Miało to może uzasadnienie polityczne w chwili jej kreowania, dziś budzi mieszane uczucia.

Powszechnie przemilczanym jest fakt tego iż na mapach Klaudiusza Ptolemeusza sporządzonych w 150 roku naszej ery około połowa dzisiejszej Polski, już wówczas upstrzonej rozlicznymi miastami, została oznaczona jako przynależna do ówczesnej Germanii, a mniej więcej w sercu dzisiejszej Polski umieszczono napis „Germania Magna”, a Wisłę uznawano za jej wschodnią granicę. Ptolemeusz pisze o tym wyraźnie w 10 rozdziale drugiej księgi. Z racji że mapa zawiera współrzędne oraz liczne do dziś istniejące miasta, o pomyłce nie może być mowy.

Jordanes, historyk z szóstego wieku naszej ery, informuje nas o pierwszym państwie na polskiej ziemi, założonym na wiślanej wyspie zaraz u jej ujścia królestwie Gotiskandia i jej pierwszym królu, Berigu. Fakt zamieszkiwania u ujścia Wisły Gotów (lub Gutów) potwierdza i Tacyt, i Piliniusz Starszy. Wkrótce zajęli siedziby ludu Ulmerugów. Po co najmniej 4 pokoleniach królów, za czasów kóla Filimera, syna Gadriaga, z powodu nadmiernego rozrostu liczebnego wyruszyli z ujścia Wisły na tereny dziesiejszej Ukrainy.

Relacje te są potwierdzone w niektórych sagach nordyckich, takich jak Gutasaga, opowiadająca o koniecznosci ciągnięcia losów przez mieszkańców przeludnionej już wyspy Gotlandii. Wylosowani- jedna trzecia ludności, musiała wg sagi tą wyspę opuścić. Potwierdzają to też wykopaliska archeologiczne donoszące o tzw. kulturze wielbarskiej jaka rozwinęła się w 1 wieku naszej ery, na początku obejmując okolice do Gdańska i Chełmna, by później sięgnąć aż do Poznania, Kaszub i Pojezierza Krajeńskiego, sięgając aż do Koszalina.

W trzecim wieku naszej ery kultura ta się przemieściła, porzucając dawne tereny poza ujściem Wisły i przenosząc się na obszary dzisiejszego Mazowsza i Lubelszczyzny, wchodząc aż na teren Ukrainy. Niektóre źródła mówią jednak o tym iż kultura ta rozwinęła się samoistnie na terenie dziesiejszej Polski. Przeczą temu podobieństwa kulturowe, choćby typowy dla Gotów sposób grzebania zmarłych oraz inne znaleziska z wykopalisk.

Jordanes pisze także o prowincji Spesis i o wyspie u ujściu Wisły zamieszkanej przez lud Gepidów pod przywództwem ich pierwszego króla Fastida, których, gdy Gepidzi wyruszyli na lepsze ziemie, zastąpił na owej wyspie na Wiśle lud Viviadarii, będący mieszanką różnych ras. Gepidzi byli chrześcijanami, wyznając usilnie zwalczany przez Kościół Katolicki arianizm.

Jordanes pisze o wojnie Ostrogotów z Gepidami o władzę nad ziemiami dziesiejszej Polski i bitwie pod Galtis nad rzeką Ahua. Fastida wg Jordanesa pobił także osiadłych na polskiej ziemi Burgundów, których nazwa pochodzi od wyspy Bornholm (w sagach zwanej ze staronordycka Burgundarholmr- wyspa Burgundów) i których królem wówczas mógł być Gjúki.

Tereny poniżej Burgundów zasiedlali bezwątpienia także Wandalowie, którzy od końca III wieku zamieszkiwali na terenach występowania tzw. kultury przeworskiej, czyli Dolnym Śląsku, Polsce Centralnej i zachodnim Mazowszu. Odłam Wandalów zasiedlający śląskie ziemie nosił miano Silingów, utożsamianych z Lugiami. Lugiowie byli ludem pochodzenia celtyckiego i wg Strabona mieli swojego króla, Marboda (30 p.n.e.- 37 n.e.), a stolica tego celtyckiego państwa zwana Marobudum znajdowała się podobno na terenie dzisiejszych Czech.

To państwo Marboda stało się tak silne, że zagrażało Cesarstwu Rzymskiemu, i cesarze zdecydowali się na atak nim będzie za późno. Następne państwo w tym regionie to "Regnum Vannianum" na terenie Słowacji od 21 r. n.e., - przez które przebiegał szlak bursztynowy przechodzący aż do kraju Estów na wschód od wyspy u ujścia Wisły, i które przez wieleset lat stanowiło granicę północną imperium rzymskiego.

Kolejne państwo w tym rejonie to imperium , rzesza króla Samo lub Samona (625 – 658). Obejmowało ono m.in. dzisiejszy Śląsk oraz ziemie czeskie, zasiedlone około 500-go lub 600-go roku przez Słowian. O tym państwie opowiada kronika Fredegara. Opisuje ona jak azjatyccy Awarowie uciskali Słowian (wymieniono tam także drugą ich nazwę: Wenedów) i jak przybywali ze Wschodu by spędzać u Słowian zimę jednocześnie płodząc z ich żonami dzieci.

To właśnie te awarsko-słowiańskie dzieci wywołały powstanie zbrojne przeciw Awarom używającdo tego celu umiejętności i broni dostarczonej wraz z karawaną kupca Samo. Samo, umiejętnie dowodząc powstaniem i walką został obrany królem.

Dowodzi się także że Samo celowo został wysłany przez ówczesnego podkróla Austrazji Dagoberta I by podporządkować te tereny i stworzyć państwo buforowe pomiędzy Awarami a ówczesną rzeszą Franków. Dagober podjął z nim poźniej wojnę, którą przegrał pod Wogastiburgiem. Pierwsi Celtowie przybyli z obszaru Czech i Moraw do południowej Polski około roku 400 p.n.e. i osiedlili się na nad Odrą na Górnym Śląsku oraz na Dolnym Śląsku między Wrocławiem, Legnicą i górą Ślężą, na której znajdował się ich ośrodek kultowy. Około roku 200 p.n.e inna grupa Celtów z Moraw osiedliła się w okolicach Krakowa, mniejsze grupy na Kujawach i wzdłuż dolnej Wisły.

Dokument Dagome Judex prawdopodobnie opisuje ziemie podlegajace królowi Austrazji i nie zawiera żadnych błędów, jak to imię Dagome tłumaczą historycy motywując to jakimś błędem. Dagobertów na tronie Austrazji ze stolicą w Metz było trzech. Jeden za czasów Samona (623- 628), drugi w latach 676- 679, a trzeci w latach 711-715:

Dagome Judex: Podobnie w innym tomie z czasów papieża Jana XV Dagome, pan, i Ote, pani i synowie ich Mieszko i Lambert (nie wiem jakiego to plemienia ludzie, sądzę jednak, że to byli Sardyńczycy, ponieważ ci są rządzeni przez czterech "panów")
mieli nadać świętemu Piotrowi w całości jedno państwo (civitas), które zwie się
Schinesghe z wszystkimi swymi przynależnościami w tych granicach, jak się
zaczyna od pierwszego boku wzdłuż morza granicą Prus aż do miejsca, które nazywa
się Ruś, a granicą Rusi ciągnąc aż do Krakowa i od tego Krakowa aż do rzeki
Odry, prosto do miejsca, które nazywa się Alemure, a od tej Alemury aż do ziemi
Milczan i od granicy Milczan prosto do Odry i stąd idąc wzdłuż rzeki Odry aż do
rzeczonego państwa Schinesghe.

za: Gerard Labuda, Słowiańszczyzna starożytna
i wczesnośredniowieczna. Antologia tekstów źródłowych, Poznań 1999, s. 160-161

„Item in alio tomo sub Iohanne XV papa Dagome iudex et Ote senatrix
et filii eorum: Misicam et Lambertus - nescio cuius gentis homines, puto autem
Sardos fuisse, quoniam ipsi a III iudicibus reguntur - leguntur beato Petro
contulisse unam civitatem in integro, que vocatur Schinesghe, cum omnibus suis
pertinentiis infra hos affines, sicuti incipit a primo latere longum mare, fine
Bruzze usque in locum, qui dicitur Russe et fines Russe extendente usque in
Craccoa et ab ipsa Craccoa usque ad flumen Oddere recte in locum, qui dicitur
Alemure, et ab ipsa Alemura usque in terram Milze recte intra Oddere et exinde
ducente iuxta flumen Oddera usque in predictam civitatem Schinesghe.”

Według Konstantyna Porfirogenety w VI wieku w górnym biegu Wisły i północnych Czechach miało istnieć państwo Białochorwackie ze stolicą w Krakowie. Innym źródłem, które może wskazywać na obecność Chorwatów w Małopolsce jest przekaz Orozjusza, który lokuje ich "na północ od Moraw". Konkretnie donosi to powstała w IX wieku Germania króla angielskiego Alfreda Wielkiego, będąca przeróbką dzieła Orozjusza z V wieku. Zawiera ona wiadomość o Wisle lond, leżącym na wschód od Moraw i graniczącym z Dacją.

"Na wschod od kraju Morawa jest kraj Wisla" ("be eastan Maroara londe is Wisle
lond").
http://en.wikisource.org/wiki/De_Administrando_Imperio

Są jeszcze trzy przekazy źródłowe, które łączy się z plemieniem Wiślan. Najsłynniejszym z nich jest informacja z Żywotu świętego Metodego (zwanego też Legendą Panońską) o przepowiedni, której autorem miał być Metody:

Był zaś w nim [Metodym] także dar proroczy, tak że spełniało się wiele
przepowiedni jego, z których jedną lub dwie opowiemy. Książę pogański, silny
bardzo, siedzący w Wiślech [Wiśle ?], urągał wielce chrześcijanom i krzywdy im
wyrządzał. Posławszy zaś do niego [kazał mu] powiedzieć [Metody]: Dobrze będzie
dla ciebie synu ochrzcić się z własnej woli na swojej ziemi, abyś nie był
przymusem ochrzczony na ziemi cudzej, i będziesz mnie [wtedy] wspominał. I tak
też się stało.

Wydarzenia te musiały mieć miejsce podczas drugiego pobytu Metodego na Morawach, w latach 873-885, a księciem, który zwyciężył władcę Wiślan był Świętopełk Wielki, książę z rodu Mojmirowiców, władca Wielkiej Morawy w latach 870-894. Stolicę Wiślan wymienił w swojej relacji Ibrahim ibn Jakub, a fragmenty tej relacji wykorzystał w Księdze dróg i krajów Abu Obal al-Bekri:

Co się tyczy kraju Bolesława, to jego długość od miasta Faraga [Praga] do miasta
Karako [Kraków] [wymaga] podróży trzech tygodni. Miasto Faraga [jest]
najzasobniejsze z kraju w towary. Przybywają do niego z miasta Karako Rusowie i
Słowianie z towarami.

Pomiędzy 833 rokiem a 10 wiekiem istaniało Państwo Wielkomorawskie, co do którego nie ulega wątliwości iż obejmowało Kraków. Wówczas doszło do pierwszej chrystianizacji Polski. Mojmir, pierwszy władca, przyjął chrzest w roku 822. Pojawia się w roku 830 jako władca Moraw podlegający rzeszy wschodniofrankijskiej, podobnie jak podlegał nienzany z imienia władca już w 822 roku. Dopiero w roku 1001 król stefan stracilo księstwo Nitry i południową Polskę na rzecz polskiego władcy.

Wszystko to jest dziwnie przemilczane przez historiografię polską, mimo że nie ulega wątpliwości iż plemię z wyspy u ujścia Wisły wraz z Wandalami Hunami pokonało zachodnią część Imperium Rzymskiego. Sami Wandalowie złupili Rzym w 450 roku naszej ery by osiedlić się w Andaluzji (Wandaluzji) na terenie dziesiejszej Hiszpanii.